Als u echter een oudere computer met Windows 7 hebt, is het misschien zinvol om de instellingen van het wisselbestand aan te passen volgens de regels die ik hieronder vermeld. Het enige probleem met het volledig verplaatsen van het wisselbestand uit de opstartpartitie is dat Windows het paginabestand gebruikt om foutopsporingsinformatie te schrijven voor het geval uw computer crasht met een blauw scherm van STOP-fout dood.
Dit is belangrijk voor machines met kritieke gegevens, maar voor de gemiddelde gebruiker is dit geen probleem. Als je het blauwe scherm van de dood ziet, is het helemaal geen gemakkelijk proces om het bestand te lezen en zelfs als het kan, kan het behoorlijk ingewikkeld zijn. Maar als u voldoende ruimte heeft, kunt u het wisselbestand daar achterlaten.
Windows gebruikt automatisch het wisselbestand dat zich op de minder gebruikte partitie bevindt met behulp van een intern algoritme.
Nog meer ideaal zou zijn als je het wisselbestand op zijn eigen partitie zou kunnen plaatsen zonder andere gegevens. Dit zorgt ervoor dat het wisselbestand nooit gefragmenteerd raakt en dus de prestaties beter zullen zijn. Als het zich op een station bevindt met andere gegevens en het wisselbestand moet worden uitgebreid en als er andere gegevens zijn die momenteel worden opgeslagen, wordt het bestand gefragmenteerd. Een andere manier om fragmentatie van het wisselbestand te verminderen, is door de begin- en maximumgrootte op hetzelfde nummer in te stellen.
Wat dit doet is ervoor zorgen dat het bestand niet groeit of krimpt en daarom niet fragmenteert. U moet de harde schijf echter eerst fragmenteren voordat u dit doet om ervoor te zorgen dat het wisselbestand zich helemaal op de harde schijf bevindt. Selecteer Aangepaste grootte op uw tweede partitie en stel de begin- en maximumwaarden in op 1, 5 maal de hoeveelheid fysiek RAM die u hebt.
Je ziet de hoeveelheid RAM rechts onderaan. Een mooi overzicht vind je op de website van Microsoft. Nu weet je dus meteen hoeveel RAM je maximaal kunt voorzien voor je bits systeem, mits je moederbord de gewenste capaciteit ondersteunt. De werkelijkheid blijkt echter nog weerbarstiger. Dat kan kloppen, want ook allerlei hardwarecomponenten, zoals de grafische kaart en de netwerkadapter, hebben geheugen nodig en aangezien Windows 32 bit niet weet hoe het het geheugengebied boven de 4GB-grens moet aanspreken, wordt ook dat geheugen binnen het 4GB-gebied gemapt.
Met als gevolg: minder ram beschikbaar voor Windows en je applicaties. Afhankelijk van je systeem kan dat al snel 1 GB minder beschikbaar ram betekenen! Om uit te vissen welke hardware hiervoor precies verantwoordelijk is, start je het Windows Apparaatbeheer op devmgmt. Heb je meer dan 4 GB nodig, dan zit er blijkbaar niets anders op dan een bits systeem te draaien.
Toch kan ook een bits systeem met een trucje boven de 4GB-grens uitkomen. Veel processors vanaf de Intel Pentium Pro beschikken namelijk over 36 adreslijnen in plaats van 32, waardoor in principe een geheugenruimte tot 64 GB beschikbaar komt.
Voorwaarde is wel dat zowel de processor als het besturingssysteem met PAE overweg kunnen. Met het commando bcdedit zonder meer lees je de actieve parameters af.
Verwacht in elk geval niet te veel van PAE: Windows laat je toepassingen maar in zeer beperkte mate toe van dit extra geheugen gebruik te maken. Echter, dat lukt ons dan weer niet op een Windows 8 bit apparaat. De moraal van ons verhaal is duidelijk: afgezien van eventuele PAE-experimenten heeft het voor een bits besturingssysteem weinig zin om meer dan 4G RAM te installeren.
Dan blijft de vraag: met hoeveel RAM is je systeem het meest gebaat? Moet je kost wat kost tot de hoogst mogelijke hoeveelheid RAM gaan — een duur grapje op een bits systeem — of kan je gerust met wat minder volstaan? Om daar een zinvol antwoord op te geven, is enig inzicht nodig in de manier waarop Windows omgaat met geheugen. We beginnen onze ontdekkingstocht in het Windows taakbeheer , op het tabblad Prestaties , onder het kopje Geheugen.
Daar vind je het item Toegewezen terug, met twee waarden. De tweede waarde geeft de totale hoeveelheid beschikbaar geheugen aan. In ons voorbeeld is dat MB, terwijl op diezelfde afbeelding het fysieke geheugen RAM, dus niet hoger komt dan slechts de helft daarvan: MB. Hier open je Geavanceerde systeeminstellingen , waarna je de bovenste knop Instellingen indrukt en het tabblad Geavanceerd opent.
Later komen we nog terug op de optimale grootte van dit wisselbestand. Bij oudere Windows-versies werden complete processen in dat wisselbestand opgeslagen, met name wanneer er effectief een tekort aan RAM was voor andere toepassingen. Zodra die processen weer nodig waren, verhuisden die opnieuw naar het RAM — vandaar de naam 'wisselbestand'. Dat is een heel complex proces, dat we hier vereenvoudigd proberen te beschrijven.
Om een en ander wat concreter te maken, is het goed dat je er tegelijk een paar informatieve toepassingen bijhaalt. Je vindt al enige feedback in de Windows Broncontrole open het Taakbeheer , ga naar het tabblad Prestaties en klik op Broncontrole , maar wie details niet schuwt, klopt beter aan bij het externe tooltje RAMMap , met name op het tabblad Use Counts. Je weet inmiddels dat de totale hoeveelheid geheugen is samengesteld uit RAM en het wisselbestand.
Een vraag die nogal wat gebruikers bezighoudt is: wat is de optimale grootte van dat wisselbestand? In tegenstelling tot wat je wel vaker op het web leest, is het antwoord niet eenduidig. Dat hangt namelijk mede af van hoe je het systeem gebruikt en welke toepassingen je geregeld draait.
Een bruikbare methode om de optimale — of minstens een geschikte — grootte voor je wisselbestand vast te leggen is de volgende. Start alle toepassingen op die je wel vaker gebruikt en laat die draaien. Download de gratis tool Process Explorer , pak het zip-archief uit en start het programma op. Open het menu View en selecteer System Information , waarna je het tabblad Memory opent. Je herkent hier inmiddels een aantal begrippen, zoals physical memory, paging lists, zeroed, free en standby.
Dit getal duidt namelijk de hoeveelheid geheugen aan die momenteel in gebruik is. Limit wijst op de maximale hoeveelheid beschikbaar geheugen, zowel afkomstig uit het ram als uit het wisselbestand. Belangrijk evenwel is ook de piekwaarde: de maximale hoeveelheid geheugen die tijdens deze Windows-sessie werd aangesproken. Een nog groter wisselbestand kan evenwel geen kwaad, alleen verspil je dan extra hardeschijfruimte. Android Bash-reeksen. Android Bash For Loop. Android Apache-opdrachten die u moet weten.
Android Bash: toevoegen aan bestand. Android Hoe te controleren of een bestand of map bestaat in Bash.
0コメント